Zelf heb ik ook de diagnose PTSS gehad. Ik vond het een complete hel. ’s Nachts werd ik helemaal in paniek wakker door alweer een nachtmerrie, ik wist dan niet meer waar ik was en het duurde soms wel een half uur voor ik mijzelf weer rustig had. Slapen zonder licht aan kon ik niet meer. Daarna moest ik weer zien in slaap te komen, maar dit lukte niet meer, te bang voor weer een nieuwe nachtmerrie. Overdag was het niet veel beter. Als iemand boos tegen mij deed kromp ik helemaal in elkaar, ik durfde niet voor mijzelf op te komen. Bij iedere aanraking ging er een schok door mij heen. Bij ieder dingetje dat niet ging zoals ik het wilde hoorde ik mijn vader stem in mijn hoofd die mij helemaal kapot schold. Ik werd depressief door het slaap te kort en het continu bang zijn. Ik duwde al mijn emoties en pijn weg en ging mijzelf beschadigen om toch iets te kunnen voelen, een gevoel waar ik wel mee om kon gaan. Ook kreeg ik een eetstoornis. Ik had namelijk altijd te horen gekregen van mijn vader en klasgenootjes dat ik waardeloos was en veel te dik. Dus misschien als ik dunner was, telde ik meer mee. Door het niet eten voelde ik ook minder emoties, deze werden afgevlakt. De PTSS sloopte mij helemaal, net zoals mijn vader jaren had gedaan.

Uiteindelijk heb ik hulp hiervoor gekregen, doormiddel van EMDR en traumaverwerking. Bij EMDR moest ik de gebeurtenis afdraaien in mijn hoofd als een soort film. Tegelijk hoorde ik door een koptelefoon tikjes als een soort klok die zich afwisselden per oor. Elke keer moest ik emoties aangeven die ik voelde en aangeven hoe sterk het beeld was. Dit ging net zolang door tot de emoties en de sterkte van het beeld op 0 zaten. Bij traumaverwerking moest ik in detail vertellen wat er gebeurd was, wat het met mij deed op dat moment en op het moment dat ik erover vertelde en uiteindelijk moest ik protest maken.

Ik heb er 5 jaar met behandelingen over gedaan om al mijn trauma’s te verwerken. Nu kan ik eindelijk zeggen dat ik geen PTSS meer heb. Ik heb nog wel wat van de kenmerken die erbij horen, maar hier ga ik nog aan werken. Zo schrik ik nog steeds als iemand mij onverwacht aanraakt en kan ik angstig worden als sommige situaties mij heel erg aan een gebeurtenis van mijn trauma’s doet denken. Maar door al mijn behandelingen is mijn leven wel wat makkelijker geworden.

Mocht je je herkennen in dit verhaal, dan is het verstandig om hulp te zoeken. Er zijn verschillende hulpinstanties die bekend zijn met PTSS en daarvoor de juiste behandeling kunnen geven. Je hoeft je er niet voor te schamen!