Sporten
In mijn leven heb ik altijd heel erg veel aan sport gedaan. Het wat naast school en mijn gezin het belangrijkst in mijn leven
Van mijn 4e tot mijn 6e deed ik gym, daarna ben ik tot aan mijn 9e gaan dansen en heb ik jujitu gedaan. Op mijn 9e begon ik met synschroonzwemmen, dit heb ik tot mijn 15e volgehouden. Ik zwom op vrij hoog niveau, waarbij prestatie best belangrijk was.
Zoals jullie konden lezen in mijn levensverhaal heb ik 2x in een eetstoornis gezeten. Sporten werd hierbij voor mij een manier om te dealen met mijn emoties, maar ook om af te vallen. Daarnaast werd zowel het sporten als de eetstoornis een soort van presteren voor mij. Ik sportte niet meer met plezier, maar het draaide alleen nog maar om die kilo’s eraf te krijgen en de prestatie die ik behaalde. Toen ik 15 was moest ik stoppen met synchroonzwemmen, ik had een blessure opgelopen en kon niet meer op mijn niveau verder. Ik wilde niet op lager niveau verder, want ik was helemaal gewend geraakt het moeten presteren. Toen ik gestopt ben met zwemmen is mijn eetstoornis een stuk erger geworden en kon ik niet meer sporten door te weinig aan energie. Mijn eetstoornis was erger geworden doordat ik heel erg het gevoel had dat ik gefaald had.
Na mijn eetstoornis ben ik weer gaan sporten, dit keer ritmisch gym en dansen. Nu beleefde ik er meer plezier aan, maar het willen afvallen door het sporten bleef. Halverwege afgelopen schooljaar moest ik stoppen met beide sporten, sporten die ik super leuk vond om te doen. Ik liep stage tot 5 uur en moest dan om 6 uur in de gymzaal staan, hierdoor had ik niet eens tijd om te eten. Nadat ik moest stoppen had ik totaal geen zin meer om te gaan sporten, ik wilde geen andere sport gaan doen. En daarom heb ik nu al een half jaar geen sport mee gedaan.
Doordat ik gestopt ben met sporten is de onrust in mijn lichaam een stuk erger geworden. Mijn lichaam is er waarschijnlijk op gebouwd om te sporten en is ook niet ander gewend geweest, tot het laatste half jaar. Het is voor mij dus belangrijk dat ik weer ga sporten. Dit vindt ik best lastig, omdat ik heel erg bang ben voor een terugval in mijn eetstoornis. Ook al ben ik genezen van mijn eetstoornis, het zit nog steeds in mij en probeert nog steeds om weer op de voorgrond te komen.
Na een gesprek met mijn psycholoog heb ik toch besloten om sport weer een kans te gaan geven. Hoe en wat voor sport weet ik nog niet. Mijn psycholoog gaf aan dat dit het juiste moment zou zijn om weer te beginnen, nu ik onder begeleiding sta en dus een vangnet achter mij heb staan. Het gaat een spannende stap worden, maar ik kan ook niet wachten tot ik weer lekker mag sporten.
Reactie plaatsen
Reacties